Tam bir bayram havası vardı, havada balonlar uçuşuyordu. Ellerindeki oyuncakları, tokaları ve hediyeleri dikkatle inceleyen, birbirine gösteren kızlı erkekli çocukların sevincine şahit oluyorduk… O an, yokluğun, yoksunluğun ortasında bir sevinç anıydı, bir bayram havası, çölde bir vahaydı sanki…

Patanililer Malay dilini kullanıyor, çocuklardan bir kısmı bir kaç kelime İngilizce biliyordu. Belli ki oraya gelip giden İHH yetkililerinden bir kaç kelime de Türkçe öğrenmişler. Adını dahi bu vesileyle öğrendiğimiz Patani’de bizi Türkçe “Hoş geldiniz, sizi seviyoruz.” diyen çocuklar karşıladı. Hasretle kucaklaştığımız çocuklar sanki “Bugüne kadar neredeydiniz?” der gibi sıkıca sarıldılar bize. Türkçe, İngilizce, Arapça kelimelerden oluşan cümleler kurarak onlarla konuşmaya, anlaşmaya çalıştık. Yine de galiba en etkili olan hal lisanımızdı. Nemli gözlerimizle birbirimize sarıldığımız, dokunduğumuz her bir çocuk, anında bizim çocuğumuz oluyordu. Aramızda inanılmaz bir enerji oluşuyor, taa kalu belaya ulaşan bir geçmişi yeniden inşa ediyorduk birlikte. Böylece onlar bizim evlatlarımız, biz onların ablaları, teyzeleri oluyorduk.
Bu şekilde Boğaziçi Okulu, İstanbul İtfaiyeciler Yetimhanesi, Şifa Yetimhanesi, Furkan Yetimhanesi’ni ziyaret ettik. Dünyanın çok da bilinmeyen bir yerinde, oradaki insanlara hizmet etmek için yetimhane açan insanların isimlerinin verildiği bu mekânlar aynı zamanda Türkiye Halklarının hassasiyetini, insana, mazluma bakışını anlatan ve gönül köprüleri kuran ayrı bir fonksiyon icra ediyordu. Tabii ki bunlara ön ayak olan İHH’yı vesile kılarak gerçekleşiyor bunlar.

Her bir yetimhane buluşmasında değişen tek şey mekanlardı; duygular ve gördüklerimiz hep aynı kaldı. Gittiğimiz yetimhanelerdeki çocuklar bizler için özel sunumlar hazırlamışlardı. Önce gösteriler yapılıyor, ardından dağıtımlarla birlikte çocuklarla kucaklaşıyorduk. Birlikte orman gezileri yaptık, sahil kenarında kiralanmış kamp alanlarına gittik, piknik yaptık, oyunlar oynadık, çocukların coşkuyla denize girmelerini izledik. Buradaki çocukları, burada yaşadıklarımızı, duygularımızı unutmamak için anı hafızalarımızla birlikte objektiflerimize de kaydettik. Dönünce kelimelerle anlatılamayacak olanları fotoğraflamak istedik.

Şeker verdik olmadı, balon verdik, oyuncak verdik olmadı. Konuşmaya, oynamaya çalıştık yine olmadı, ne yapsak olmuyordu. Ayakkabı istiyordu, ama illa da “sarı” olacaktı.  “Sarı ayakkabı isterim” diye ağlayan bu küçük çocuğun hayali grubumuzda bulunan beylerin emeli haline geldi. Ertesi gün ekip seferber oldu.

O sarı ayakkabı bulunacak bu yetim çocuğun da yüzü gülecekti. Oldu da… Sarı ayakkabılarını giyince yüzü gülmeye başladı yavrucağın. Ne versek mutlu edemediğimiz çocuklarımızdan bir çift sarı ayakkabıyla mutlu olan çocuklara kadar buradaki tecrübelerimiz her an bir başka ibretlik olaya dönüşüyordu.

“Onlar Bollukta Da Darlıkta Da İnfak Ederler” ( Ali İmran 134)

Hiç bir şeyi olmayan yetimhanelerden birinin salonunun köşesinde bulunan cam dolap dikkatimizi çekti. Sonra herkes birbirine o dolabı göstermeye başladı. Bu içinde atılan her kuruşa ihtiyacı olan kişilerin Suriyeliler için kurduğu bir yardım sandığı idi. Suphanallah! Bu yoksul insanlar Suriyeli mültecileri dert edinmiş, onlar için sadaka topluyorlardı. Kutunun içinde çok az  miktarda para vardı, ama eminim ki oradaki paranın bereketi hepimizin cebindekinden kat be kat fazlaydı. Gözlerimiz doldu. Hayır, onlar için değildi bu gözyaşları, bizim için, bizim gibi nimet içinde yaşayanlar ama hala şikayet edenler içindi, bu gözyaşları nimeti farkedemeyen bizler içindi. Allah Müslümanları tanımlarken “Onlar darlıkta da bollukta da infak ederler.” diyordu ya, biz de bir taraftan onların İslamlığına şehadet ediyor, diğer taraftan da halimizden ötürü mahcubiyet duyuyorduk. Bütün bir ümmete ibret olacak bu sahneyi bize yaşatan ve  bir ayetin tecelli edişine bizi şahit kılan Allah’a hamdolsun.

 Yoksulluğun Ötesi

Müslümanların kutsal ibadet mekânı olan Cami, “İstediğini, istediği şekilde, zamanda ve yerde toplayan.” anlamına gelen Allah’ın 99 isminden biridir.
İslam’ın ilk mabedi Kâbe, ilk mescit Peygamberimizin inşasında çalıştığı Kuba Mescidi’dir. “Allah’ın mescitlerini ancak Allah’a ve âhiret gününe iman eden, namazı dosdoğru kılan, zekâtı veren ve Allah’tan başkasından korkmayanlar imar ederler…. “ (Tevbe: 9/18) , gibi ayetler ve  “İnsan öldüğü zaman ameli kesilir. Ancak üç şey bundan müstesnadır. Sadaka-i cariye, kendisinden yararlanılan ilim veya kendisine hayır dua eden salih çocuk.” (Dârimi, Mukaddime, 46), gibi rivayetlerle teşvik edilen cami yapımı devam etmiş, Müslümanlar kendilerinden sonra bir sadaka-i cariye bırakmak için birbiriyle yarışmışlardır. Günümüzde bir çok fakir İslam ülkesinde cami bir ihtiyaç olarak varlığını korumaktadır. Patani de bunlar biri;

Adı, Muhammed Ali Neslitürk. Babası ölünce, dört kız kardeşi ve annesiyle birlikte, babalarından kalan evi satıp uzak diyarlarda bir cami yaptırmaya karar vermişler. Kimilerine göre paranın çoğu olmaz olmasına da bu kardeşlerimizin gönlü çokmuş. Fazladan ellerine geçecek maddi kazancı, vadeli olarak alacakları manevi kazanca çevirmiş, Rablerinin rızasına tav olmuşlar. Modern zihnin anlayamayacağı, deli saçması gibi görünen bu tasarrufun kıymetini ancak O’na iman edenler anlar. Anlamakla kalmaz gıpta eder, örnek alır, yapmaya çalışır, yapana minnet duyar, dua eder. İşte bir iyilik hareketi böylece yayılır. Hepimize örnek olacak şekilde tanıklık ettiğimiz bu hizmet dolayısıyla bizler de hem kendisine hem ailesine hem de rahmetli babasına bolca dua ettik, örneklik bir hikaye olarak imrenerek hafızalarımıza kaydettik. Şehrin mülki amirleriyle birlikte gerçekleşen açılış sonrası namazlarımızı da Hayri ve Menekşe Neslitürk Camii’nde eda ettik.