15 Temmuz akşamı evimizin köprüye çok yakın olması hasebiyle uçak ve silah seslerinden kapı pencere sarsıntımız hiç dinmedi. Her an bir yerler kırılıp dökülecek sanarak sabahı ettik. Kızım “anne biz şimdi ölecek miyiz” diye panik içinde kaldı.
Olan biteni anlamak için köprüye gittiğimde insanların gözü kara bir şekilde köprüye akın ettiklerini gördüm. O gün anladım ki halka rağmen bir şeyler başarmak imkânsızdı…
Rabbim bu onurlu direnişe katılıp canlarını feda eden kardeşlerimizi Cennet-i âlâ’da ağırlasın inşallah…
Evet, kızımın korktuğu gibi o gece birileri ruhlarını yaradanına teslim etmişti. Bunlar onun şimdiye kadar hiç tanımadığı kişilerdi ama ertesi gün cenaze namazında bir köşede gözleri yaşlı bir şekilde uğurladığı ve bundan sonra hiç unutmayacağı kahramanlarıydı artık.{jcomments on}
